Begin dit jaar scoorde Philippe Geubels met zijn Eén-serie Taboe. Eén aflevering ging over armoede. En dat was gepast. Er is nog veel schroom om over armoede te spreken. Ik heb bewondering voor de mensen die hieraan meewerkten omdat ze zo open spraken over hun situatie. Ik weet niet of ik het gedurfd zou hebben. Zoveel mensen die kijken.
Ik zet me in in een vereniging waar armen het woord nemen, ik vind het heel belangrijk om de stem van mensen naar buiten te brengen. Maar dat is niet evident. Ik zie dagelijks hoeveel schrik er nog is bij mensen die in armoede leven! De reacties kunnen soms hard zijn. Ik heb me bij het kijken afgevraagd hoe de mensen uit het programma zich hierbij gevoeld hebben.
Voor mij was het emotionele tv. Ik werd terug geslingerd in de tijd. Het was zeer herkenbaar, veel dingen maakte ik ook mee in mijn jeugd. Zoveel jaar later en nog zo weinig veranderd? Het moet echt anders!
Armoede, een klein woord dat zoveel betekent. Te vaak wordt er bij armoede gedacht aan financiële armoede. Maar er wordt zoveel vergeten. Ik heb niet enkel een tekort aan geld. Sociaal isolement en een slechte gezondheid zijn ook dingen die mensen tekenen. Ik heb geen eigen woning, ik ben nergens thuis. Dat is ook armoede.
Er leeft een taboe rond armoede, mensen durven er niet voor uit te komen omdat er zoveel vooroordelen bestaan. Er kijkt voortdurend iemand mee over onze schouder. Geven ze hun geld wel aan de juiste dingen, toch niet aan alcohol of een sigaret. Onderhouden ze hun huis wel voldoende, het is daar toch hygiënisch genoeg voor hun kleine kinderen,…
Ik heb er niet voor gekozen om in armoede terecht te komen, ik ben erin geboren. Is dat mijn schuld? Iedereen kan in de armoede terechtkomen. Ze zit veel dichter dan velen denken. Dat zien we ook in de aflevering, zoveel verschillende situaties.
Vicieuze cirkel
Als kind werd ik geboren in een rijkdom van liefde, maar de financiële situatie kies je niet. Ik werd als kind ingezet om het gezinsinkomen te verhogen door te gaan werken. Wij moesten de streekkrantjes in elkaar steken en ronddragen om toch iets meer te hebben. Wanneer we thuis kwamen moesten we eerst op ronde en dan pas ons huiswerk maken. Ik heb zelf de school moeten stopzetten. Ik moest werken, mijn moeder stond er plots alleen voor. Daarom vond ik het zo belangrijk dat mijn kinderen hun best deden op school, hun huiswerk maakten, goed studeerden en een diploma behaalden. Mijn kinderen zijn geslaagd zijn en daar ben ik bijzonder fier op!
Het is een vicieuze cirkel. Het kost minstens een generatie of twee om de cirkel te doorbreken.
Ik zie rondom mij dat er steeds meer mensen op de rand leven. Zeker alleenstaanden met of zonder kinderen hebben een grote kans om in armoede te leven.
Dialoog
Het is niet simpel om hier vandaag te staan en mijn verhaal te brengen. Maar wij hebben iets te vertellen aan de politiek, wij weten wat het is om in armoede te leven. Wij spreken! Durf met ons de dialoog aan te gaan. En geef ons de kans om ons te verenigen om de problemen aan te pakken, dat werkt versterkend. Zo leren we te vechten voor een beter leven.
Wij willen betaalbare en betere woningen op zowel de private als de sociale woonmarkt. Wij willen betaalbaar onderwijs. Maar ook iemand die de tijd neemt om eens naar ons verhaal te luisteren zonder vooroordelen. Alles gebeurt tegenwoordig via de computer. Maar waar blijft het sociaal contact? Dat is zo belangrijk om je goed in je vel te voelen.
We slaan vandaag opnieuw alarm. We doen een oproep aan beleidsmensen en Gentenaars om samen met ons opnieuw na te denken over hoe armoede aan te pakken in onze stad. Maak van Gent de eerste stad in België die armoedevrij is!