Mona*, de 15-jarige spring-in-‘t-veld van Ilse*, ging op een dag plots heel wat minder springen. Lachen, gibberen en gekkebekken werden vervangen door tranen en somberheid. “We hadden tot dan altijd een sterke band gehad, maar plots kon ik niet meer tot haar doordringen”, zegt mama Ilse. Als alleenstaande moeder had ze het al niet onder de markt, want ze lijdt aan een chronische ziekte.
De donkere wolken die nogal plots boven Mona’s onbekommerde leventje kwamen drijven, gingen niet meer weg. De zon liet zich niet meer zien. Op haar zestiende ondernam Mona een eerste poging om uit het leven te stappen.
Ilse: “Ik ben haar toen met een vriend gaan zoeken en we hebben haar op tijd gevonden. Mijn hart stond stil. Ik was er niet gerust in en wilde haar daarom tijdelijk laten opnemen, om te achterhalen wat hier achter zat. Ik had er geen idee van.”
De angst voor een volgende poging zat er goed in bij Ilse, en helaas terecht, want kort daarop volgden nog twee pogingen.
Ilse: “Mona wilde zelf niet in therapie en ook het Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg zag de urgentie niet. Ze zou op de wachtlijst belanden, na drie pogingen! Toen heb ik simpelweg geweigerd om haar mee naar huis te nemen. Daardoor is ze alsnog opgenomen, maar ik weet nog altijd niet wat voor therapie ze toen gekregen heeft. Ze is er enkele weken gebleven en op woensdagmiddag en in het weekend kwam ze naar huis. Ik kreeg geen enkele informatie. Hoe het haar verging, wat ze daar deed of hoe ze reageerde, …, niks. Mona wilde me zelf niets vertellen en haar therapeuten vonden dat dat iets was tussen haar en hen. Dat maakt je als moeder heel onzeker. Ik was ten einde raad. Ik wilde weten hoe ik haar het best kon opvangen, maar kreeg geen enkel advies.”
Financiële kater
De opnames kostten geld, veel geld. Wat voor Ilse dubbel zwaar was, gezien ze door haar ziekte noodgedwongen van een uitkering leeft.
Ilse: “Het was financieel moeilijk haalbaar, maar liever dat dan mijn dochter aan haar lot over te laten. Zelf zag ik geen uitweg meer voor haar. Maar na een lang, moeizaam traject met therapie en antidepressiva gaat het nu veel beter met Mona. Uiteindelijk kwam toch naar boven dat ze in de knoop lag met haar seksuele geaardheid. Ik ben er vandaag nog altijd een beetje ondersteboven van dat ze dat niet met mij kon delen. Met de hand op het hart, het maakte mij niet uit. Ik ben heel blij dat ze nu gelukkig is met haar vriendin. Ze sport heel veel en onze band is terug beter. Maar die onrust blijft altijd wel aan je knagen. Wat als ze nog eens tegenslag heeft?”
Tejo
In sommige steden is nu gratis psychische opvang voor jongeren voorzien, zonder dat ze eerst worden doorgelicht. Tejo heeft zo’n aanbod. Je kunt er als jongere zelf binnenstappen, zelfs zonder dat je ouders het weten en zonder dat je er uitleg over geven.
Ilse: “Misschien had het haar beter had kunnen helpen, ik weet het niet. Toen was dat hier niet beschikbaar. In ieder geval hebben jongeren als Mona nood aan laagdrempelige opvang, zonder dat je eerst moet bewijzen hoe zwaar je in de problemen zit. Dat ik na drie pogingen om uit het leven te stappen, nog altijd moest vechten om haar te laten opnemen, dat kan er bij mij niet in.”
*Ilse en Mona zijn fictieve namen.