Een mens vraagt zich wel eens af waarom in de catacomben van de macht niet wat vaker de boel kort en klein wordt geslagen. Uit onmacht. Van pure woede. Woede om een hoop fundamentele onrechtvaardigheden. Alleen, wie écht in de misère zit, kent de luxe van de verontwaardiging niet, noch de kracht van de boosheid. Dat begrijp je uit de getuigenis van Michael, kraker uit noodzaak.
“Het is de logica zelve dat we kraken strafbaar maken, want het is strijdig met het eigendomsrecht dat één van de hoekstenen van onze samenleving is”. Überliberaal Egbert Lachaert – what’s in a name? – is wel héél erg selectief in zijn bezorgdheid om onze hoekstenen. De Woonactiegroep van Jong Gent in Actie ijvert al lang voor een wettelijk kader voor krakers, maar het kraakverbod dat nu in de steigers staat is niet meteen wat de jongeren in gedachten hebben. Door krakers te criminaliseren, duw je hen nog meer in de misère. Maar wat moet je als er geen nachtopvang beschikbaar is?
Puntensysteem
We vroegen het Michael. Hij is voor de tweede keer in zijn nog jonge leven dakloos. Zijn laatste woning betrok hij van een huisjesmelker. Een vochtige ééngezinswoning met schimmels die verhuurd werd aan vier jongeren (waaronder Michael), die daar elk 400 euro voor neertelden. Reken uit de winst van de huisjesmelker.
Michael: “Nachtopvang, een tentje op de Blaarmeersen, een oude caravan, de blote hemel, eten bij Poverello, ik ken de hele santeboetiek. In de zomer valt die camping wel nog mee, maar je kan er maximum één maand verblijven. Daarna moet je een week wegblijven en dan kan je er opnieuw terecht. Er zijn absoluut meer opvangplaatsen nodig, liefst met kleinere kamers. Nu slapen we soms op kamers met tot 22 bedden. Dat is lastig om te slapen. Bovendien wordt er veel gestolen. Bij het Sociaal Verhuurkantoor (SVK) stond ik tot voor kort op de 7de plaats, nu weer op de 11de. Het SVK werkt met een ingewikkeld puntensysteem, waardoor je rangschikking snel kan wijzigen. Als je ergens een tijdelijke oplossing vindt bijvoorbeeld, verlies je je prioriteit. Heel ondoorzichtig allemaal.”
Kostendelend samenwonen
Alles bij elkaar staat Michael al tien jaar op de wachtlijst van Woningent. Dat is héél erg lang, maar dat komt omdat hij soms simpelweg niet eens over een adres beschikt. Veel cynischer kan het niet worden.
Michael: “Je moet je aanvraag jaarlijks vernieuwen, anders donder je van de lijst. Je krijgt daarvoor een schriftelijke uitnodiging. Als je regelmatig zonder domicilie zit, is dat wat lastig. Ik heb die brief meerdere keren niet te zien gekregen. Het pijnlijke vind ik dat de woontorens die Woningent wil renoveren zo lang leeg staan. Tussen de ontruiming en de eigenlijke verbouwingswerken zit heel veel tijd. Zonde. Nu kraak ik, samen met een vriend, maar ik heb er drie lange weken samengewoond met ook nog vier zware drugverslaafden. ’t Zijn die junks die heel de boel verpesten. Ze kraken een pand, wonen het helemaal uit, laten overal pis en kak en andere vuiligheid achter, en trekken naar een volgend pand. Het wetsvoorstel om kraken te criminaliseren zal niks uithalen. De junks zullen hun ding blijven doen, maar wij zijn de dupe.”
Hoe hou je er de moed in?
Michael: “Door te hopen dat we er ooit in slagen om écht kostendelend samen te wonen? Nee, eerlijk, eigenlijk weet ik het zelf niet. Ik leg er mij bij neer, zeker? Ik probeer niet te vaak op een zelfde plek te blijven en vooral ook om mensen te zien. Maar dan wel de juiste mensen. Dat lukt de ene keer al beter dan de andere, maar wat moet ik anders?”
foto: www.kraakmee.be