Liesbeth Homans neemt ontslag. Het had vorige week een krantenkop moeten zijn. Twee jaar geleden liet de Vlaamse minister van Armoedebestrijding, Integratie, Gelijke Kansen en Inburgering optekenen: “Ik ga de kinderarmoede in Vlaanderen halveren. Reken mij daar maar op af.” Dat doen we, we houden woord. Homans zelf iets minder.
Kind en Gezin hanteert zes indicatoren om te bepalen of een kind in kansarmoede leeft: inkomen, arbeidssituatie, opleidingsniveau, stimulatieniveau van de kinderen, huisvesting en gezondheid. Een kind groeit volgens de K&G-definitie op in kansarmoede wanneer het gezin zwak scoort op drie van de zes indicatoren. Tussen 2016 en 2017 steeg het aantal van 12,8 naar 13,8 procent. De cijfers slaan op de kinderen van nul tot drie jaar. En ons met verstomming.
Het toenemend aantal vluchtelingen is volgens de minister één van de belangrijke oorzaken. Armoede-expert Wim Van Lancker berekende dat de impact van de vluchtelingen maximum 0,002 procent kan zijn. En dan moeten we er van uit gaan dat álle vluchtelingenkinderen in armoede opgroeien. Quod non.
Wie een beetje consequent is, zet op zo’n moment een stap opzij. Niet zo Liesbeth Homans. De oude boerenwijsheid “Schijten in de kerk en het dan op de heiligen steken” indachtig, houdt ze krampachtig vast aan haar mandaat.
Of hoe makkelijk je de waardigheid van een ambt bij het huisvuil zet.