“Toen ik eten gaf aan de armen noemden ze mij een heilige. Toen ik vroeg waarom de armen niets te eten hadden, noemden ze mij een communist”. De uitspraak heeft een nogal hoog jezuschristus-gehalte, ze is dan ook van Hélder Câmara. Alleen jammer dat ze nog steeds brandend actueel is. Structurele armoedebestrijding lijkt wel des duivels (of communistisch?), populistische ballonnetjes oplaten lijkt de regel. Met de nakende gemeenteraadsverkiezingen lijkt geen verbetering in zicht.
Vlaams extreemrechts doet er écht wel álles aan om de Vlaamse zuurtegraadrecords te breken. De jongste stunt – of stok achter de deur – in de rij: neem mensen met een leefloon wiens kleuters niet of te weinig naar school gaan een stuk van hun leefloon af. Het responsabiliseringsriedeltje wordt stilaan een bonkende beat die voor blijvende gehoorschade dreigt te zorgen. Zet toch die ploat af!
Overigens moet u goed letten op het taalgebruik van de Antwerpse burgervader en zijn nieuwe adjudante: ouders wiens kleuters niet naar school gaan, krijgen een korting op hun leefloon. Dat is geen cynisme meer, dat is bijtend sarcasme.
Gevoel
En toch hebben we dat allemaal verkeerd begrepen, zo verzekerde ons de nieuwe leading lady van de Vlaams-nationalisten. Het lijkt een harde maatregel, maar eigenlijk is het een sociale maatregel. Een maatregel die er enkel op uit is om kinderen vroeger in de school te krijgen (een belang dat overigens door niemand wordt betwist) en zo de poort open te zetten naar een succesvolle carrière, eerst op school, later op de werkvloer. Zodat ze later zelf kunnen meebouwen aan een warme samenleving en hun geliefde medeburgers op hun beurt een korting kunnen aanbieden op, nou ja, … op het leven zelve?
Wetenschappers van divers pluimage drukken er op dat de maatregel enerzijds niet werkt en anderzijds de situatie van mensen in armoede nog verergert. Dat je de ‘kindjes’ (de Antwerpse nummer twee heeft het consequent over kindjes) nog meer in de miserie duwt.
Dit soort voorstellen gaat nogal gemakkelijk uit van de onwil van de ouders. Maar het is afdoende aangetoond dat heel andere dingen spelen (we verwijzen hier naar armoedespecialist Wim Van Lancker van de KU Leuven). Of ouders vrezen dat hun kind niet goed verzorgd zal worden. Of ze zijn helemaal niet vertrouwd met kleuteronderwijs. Of er speelt een financiële drempel omdat bijvoorbeeld een busticket moet worden aangekocht.
Maar wederom hebben wij dat allemaal verkeerd begrepen, want de auteurs van het voorstel hebben het gevoel dat het wel werkt. Het gevoel? Werkelijk?! Die van de stok achter de deur?
Stokken
Hoeveel plaats hebben ze daar in Antwerpen eigenlijk achter hun deur? Hoeveel stokken staan daar eigenlijk? Toen zes jaar geleden op de verkiezingsavond een mars op het Antwerpse stadhuis werd gehouden, kregen we al koude rillingen over de rug. Als ook nog al die stokken er bij komen, durf ik zelfs niet meer zeggen wat ik denk. Maar dat is wellicht de bedoeling.
Dames en heren van ’t Schoon Verdiep: korting geef je op de aankoop van een tweede bak bier. Of op de prijs van de salami. Al vraagt mijn beenhouwer me meestal “of het ietske meer mag zijn”.
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de armenbestrijding nog een tijdje door zal gaan. Maar dat is maar een gevoel, natuurlijk.
Cartoon: ©2018 Lectrr.be