Als je geen oog hebt voor ontwapenende onschuld, blader je best door. In het andere geval: ga zitten en geniet. Eerst dachten we dat het zijn leeftijd was, hij is tenslotte pas 14. Maar dat is het niet. Héél af en toe kom je ze gewoon tegen, de parels die uit alleen maar goedheid bestaan. Opblinken was niet eens nodig. Maak kennis met Valentino.
Een kleine eeuw geleden vielen vrouwen bij bosjes voor de charmes van die andere Valentino, de filmster. En al is de onze daar misschien nog net iets te jong voor, charme heeft hij te koop. Mama Isabelle en papa Johnny zijn bekende gezichten in de Nieuwebosstraat. Sinds januari kan je er ook hun zoon tegen het lijf lopen. Aan de roep van Jong Gent in Actie bleek Valentino niet langer te kunnen weerstaan.
Valentino: “Ik had al een paar vrienden bij Jong Gent in Actie (JGiA), maar zelf was ik te jong. Zodra ik 14 ben geworden, heb ik me aangemeld. En ik ben een trouwe klant hoor (lacht), elke donderdag, maandelijks op maandag en ook op elke extra activiteit kan je mij hier vinden”.
Wat vind je zo bijzonder aan JGiA?
Valentino: “Goh, … ’t Is in de eerste plaats gewoon heel erg leuk. Er worden veel fijne activiteiten georganiseerd. Gisteren nog gingen we bowlen aan het Sint-Pietersplein. Dat was weliswaar met de Werkgroep Cultuur, dus niet alleen met de jongeren, maar het was top. Ook al omdat ik de hoogste score – 350 punten – behaalde (lacht). Maar we doen zot veel leuke dingen. In april nog waren we in Bellewaerde en deze zomer staat een weekend aan zee gepland.”
Maar hoe graag ook Valentino gewoon lol maakt, Jong Gent in Actie en de Beweging zijn voor hem veel meer dan dat.
Valentino: “Vrienden hebben mij er naartoe gehaald, maar ik heb er ook nieuwe vrienden gemaakt. En inderdaad niet altijd alleen maar om lol te maken. Als het eens wat lastiger is, dan zijn de anderen er om je te troosten. Een paar weken geleden bijvoorbeeld hebben we mijn hondje moeten laten inslapen, het had kanker. Dat was knap lastig, maar de anderen zijn dan écht wel een steun. En omgekeerd troost ik ook hen. Of plaag ik ze (lacht), zoals Leentje, een vriendin ondertussen. Dan knal ik mijn voet tegen de muur en zeg ik ‘Ai Leentje, ik heb nu pijn aan mijn teentje’.
Maar het belangrijkste is eigenlijk, en dat zegt mijn mama ook altijd, dat de Beweging je sterker maakt. Als het eens wat minder gaat, weet je dat je niet de enige bent. Heb ik dat schoon gezegd of heb ik dat schoon gezegd? (lacht)”.