“De besten gaan altijd het eerst”. Je hoort het vaak, ook al is het volslagen onzin. En toch zijn we soms geneigd het te geloven. Zoals nu. Als een parel ons veel te vroeg verlaat. Zoals nu. Op 17 oktober, de Internationale Dag van Verzet tegen Extreme Armoede, stond ze op één van de podia op het Sint-Pietersplein, om mee het onrecht aan te klagen. ’s Anderendaags werden zij en haar geliefden door een nog veel groter onrecht getroffen. Gina is net 60 geworden.
Rechtvaardig en strijdvaardig. Het zijn twee eigenschappen die steeds weer terugkeren wanneer we mensen om een reactie vragen op de plotse dood van Gina Verbraeken. Een greep uit wat we op de jongste Bijeenkomst, de dag van Gina’s overlijden, optekenden:
“Gina gaf niet op! Ze kon heel moeilijk lezen, maar ze deed het wel op het Sint-Pietersplein gisteren. Ze stond daar! Ze was een voorbeeld van hoe je je krachten naar boven kan halen. Het was belangrijk voor haar dat het beter werd.”
“Dat ze op 17 oktober nog heeft voorgelezen, was het mooiste geschenk dat ze ons nog kon geven.”
“Een straffe, strijdvaardige madam!”
“Altijd vriendelijk.”
"Ze was eerlijk, je wist wat je aan haar had.”
“Ze durfde zich boos te maken voor iemand die uitgesloten werd.”
“Niet klappen zonder gevolgen!”
Ook Tiene, die jaren bij haar op bezoek ging, bewaart warme herinneringen.
Tiene: “Na lang wachten had ze eindelijk een sociale woning, waardoor het financieel een beetje beter ging. Ze was met Rudy op vakantie geweest. Ze had veel steun aan Rudy. Ze keek uit naar zijn pensioen om samen dingen te doen.
Ik heb het altijd heel bijzonder gevonden hoe ze omging met onrechtvaardigheid. Ze kon er niet tegen, niet voor zichzelf en niet voor een ander. En dat liet ze ook horen. Ze was ook fier, ze wou niet dat mensen wisten dat ze financiële problemen had. Als ze een uitstapje niet kon betalen, dan bleef ze thuis.
Ze was heel creatief, knutselde veel: een luchtballon, een fotoalbum, een klasseermap voor haar paperassen, kransen, verjaardagkaartjes op de computer. Ze zocht waar ze goedkoop iets creatief kon bijleren.
Gina was van veel dingen op de hoogte, ging naar organisaties om de dingen te bekomen waarop zij of anderen recht hadden. En ze sprak ook politici aan. Onlangs nog zei ze tegen Rudy Coddens: “We mogen veel klappen en opkomen voor onze rechten, maar er moet ook gevolg aan gegeven worden!”.
Thuiskomen
Maar als het goed was, dan zei ze dat óók. Dat bleek toen we haar een week voor haar overlijden om een getuigenis vroegen over haar recente verhuis. Een getuigenis voor de volgende Armslag..
Gina: “Ik was blij toen ik het voorstel kreeg voor dit sociaal appartement. Ik stond al lang op de wachtlijst en het is in de buurt die ik had gevraagd. Het is belangrijk dat ik geen grote afstanden moet doen voor mijn contacten: dokter, buurtcentrum, boodschappen.
Ik moet ook minder huishuur betalen. Mijn vorig appartement huurde ik privé tegen een hoge huurprijs, daardoor had ik te veel vaste kosten voor mijn klein inkomen, waardoor niets overbleef voor eten. Daarom heb ik schuldbemiddeling moeten aanvragen en dat duurt nu nog een jaar.
Doordat ik nu minder huishuur moet betalen, krijg ik van de bemiddelaar meer leefgeld per week. Dat geeft al wat minder spanning.
Het appartement is ook beter geïsoleerd waardoor ik minder energie moet betalen.
Ik heb veel tijd en werk gestoken in de opkuis van het appartement, want het was verwaarloosd. Ik heb het naar mijn eigen smaak kunnen inrichten. Ik vind dat het hier gezellig en netjes is. Ik kon niet kiezen in welk appartement ik zou wonen, maar toch ben ik hier gelukkig en content. Als ik hier binnenkom voel ik me thuiskomen.
Ik heb een goed contact met de buren en voel me hier veilig, ik moet geen schrik hebben want er is altijd iemand.
Ik had wel liever in een huisje gewoond omwille van mijn hondje, maar ik moest het niet wegdoen voor dit appartement, de maatschappij vroeg wel om geen nieuwe hond meer te nemen als deze iets zou overkomen.”
Het hondje overkwam niks. Maar Gina zal niet meer thuiskomen.
De Beweging van Mensen met Laag Inkomen en Kinderen wil haar diepste medeleven betuigen aan Rudy, de kinderen, familie en vrienden.
foto: Marlies Vangelder