De federale regering besliste een paar weken terug dat vanaf 1 juli dit jaar een alleenstaande met een leefloon haar of zijn uitkering zal zien stijgen van 893 naar 933 euro. Ook bij gezinnen komt er 40 euro bij en stijgt de uitkering tot 1.230 euro. Dat betekent dat een alleenstaande vanaf 1 juli nog ‘slechts’ 182 euro van de Europese armoedegrens is verwijderd, een gezin ‘amper’ 1.111 euro. Champagne!
Het is merkwaardig en tegelijk interessant vast te stellen hoe het liberale discours – in wezen de agenda van het gros van ons politiek establishment – met een bijna bewonderenswaardige consequentie een – wisselend – deel van de bevolking onvermeld laat. Gaat het over profitariaat, dan worden doorgaans diegenen bedoeld die genieten van een leefloon, een werkloosheids- of invaliditeitsuitkering of rond moeten zien te komen van wat voor een vervangingsinkomen dan ook. De professionele belastingontwijkers en –ontduikers zijn geen profiteurs maar creatieve boekhouders en worden dus niet genoemd.
Heeft men het over de hardwerkende Vlaming, dan telt het profitariaat heel even niet meer mee. Iedereen die het van ver of dichtbij meemaakte, weet nochtans dat overleven hard werken is. Al ziet staatssecretaris voor Armenbestrijding Zuhal Demir dat anders. Zij zei een paar weken voor de beslissing omtrent de optrekking van de leeflonen: “Als ik een prioriteit moet maken om de uitkeringen op te trekken, zeg ik heel duidelijk: dat zal moeten gaan naar de gehandicaptenuitkeringen. Want een persoon met een handicap krijgt evenveel als iemand met een leefloon, maar iemand met een handicap kan soms niet werken. Dan vind ik het niet oké dat die met een leefloon moet rondkomen.”
Voluntarisme
Hebt u ‘m? Wie een officieel erkende handicap heeft, heeft pech en moet geholpen worden (wat klopt). Wie door welke tegenslag dan ook in de armoede terechtkomt, heeft geluk: gewoon een beetje hard werken en klaar. Geen overheidssteun meer, de hangmat kan de kast in.
Dergelijk doorgeslagen voluntarisme gaat er dus van uit dat armoede een keuze is. De Rockefellers en Gates’ van deze wereld hebben hun fortuinen enkel en alleen aan zichzelf te danken, net zoals een dakloze zichzelf in de miserie heeft gewerkt en daar dan ook maar moet zien uit te geraken. Als hij dat wil, tenminste. Het moet niet. We leven in een vrij land. Champagne!
Maar nu werd dan toch 80 miljoen euro uitgetrokken om de leeflonen ver onder de Europese armoedegrens te laten uitkomen in plaats van heel ver. Tenminste, zo laat men het uitschijnen. In werkelijkheid is het de uitvoering van wat in het Zomerakkoord van vorig jaar werd afgesproken maar nooit eerder werd uitgevoerd.
Op die manier maak je natuurlijk altijd het nieuws. Je stemt in, je stemt niet in, je schoffeert. Je spreekt af, voert niet uit, voert dan toch een beetje uit. Maakt niet uit, zolang je het hoge woord voert, zijn de peilingen goed. Champagne!
Lees hier het artikel in De Morgen.