Het schooljaar is al even bezig en dat betekent dat zich weer (te) veel onbetaalde schoolfacturen aan het opstapelen zijn. Dat is niet fijn voor de scholen, maar het is des te lastiger voor wie ze niet kan betalen. Want die wordt slachtoffer van – weliswaar onbedoelde – discriminatie. De incassobureaus zorgen niet voor rust, wel integendeel.
Eerst een paar feiten.
70% van de scholen wordt geconfronteerd met ouders die hun schoolrekening niet willen of kunnen betalen.
Gemiddeld wordt 10% van de rekeningen niet betaald.
De gemiddelde openstaande schuld bedraagt 8.600 euro.
Onbetaalde schoolfacturen betekenen een extra kost voor de onderwijsinstelling, en dat weegt op de werkingsmiddelen. Desondanks worden vanuit de scholen weinig directe inspanningen geleverd om het probleem op te lossen. Heel veel scholen hebben ter zake een vaag beleid. Vandaag wordt nog te snel gebruik gemaakt van incassobureaus. De facturen worden naar hen doorgestuurd, waardoor de verantwoordelijkheid buiten de school geplaatst wordt. Dat kan de vertrouwensband tussen de school, de ouder en het kind nochtans sterk hypothekeren.
Voor het merendeel van de ouders ligt een groter financieel probleem aan de basis. Het is essentieel om stil te durven staan bij de onderliggende problemen. Er moet gezocht worden naar een menswaardige inning van de onbetaalde schoolfacturen.
Veilige omgeving
Een uitbesteding aan de privé-sector heeft enkel een averechts effect. Een commercieel bedrijf heeft als doel winst te maken, in dit geval winst op de onbetaalde schoolfacturen van leerlingen, ongeacht de achterliggende financiële situatie.
Een menswaardige inning omhelst een realistisch afbetalingsplan, waarbij rekening wordt gehouden met de achterliggende redenen van het niet-betalen. Maar ook het persoonlijk contact tussen scholen en ouders is belangrijk. Wanneer dat goed verloopt, is en blijft de school voor de ouders een veilige omgeving om financiële problemen bespreekbaar te maken en samen op zoek te kunnen gaan naar een oplossing.
Scholen kunnen ook preventief tewerk gaan en hun schoolkostenbeleid opnieuw in vraag stellen:
Zijn de vele kopieën essentieel?
Gebruiken we alle aangekochte boeken effectief?
Hoe duur mag een schooluitstap zijn?
Het zijn slechts enkele bedenkingen die ouders maakten over het kostenbeleid van scholen. Het is vooral een probleem van het secundair onderwijs. In tegenstelling tot het lager onderwijs werd hier nog geen maximumfactuur ingevoerd. Dat is nochtans waar wij voor pleiten.
Communicatie
Als blijkt dat ouders hun rekening, ondanks het weloverwogen kostenbeleid, nog steeds niet kunnen betalen, dan zouden wij een pleidooi willen houden voor een open communicatie. Vele scholen hebben een eigen potje dat ze kunnen aanspreken voor leerlingen die het financieel moeilijk hebben. Helaas wordt hier nog te weinig open over gecommuniceerd. Daardoor bouwen scholen drempels op voor ouders die hier echt nood aan hebben. Kunnen we de idee van ‘profiteren’ misschien even loslaten, maar begrip hebben voor het feit dat ouders het niet makkelijk hebben om toe te geven dat ze het financieel moeilijk hebben?
Kunnen we niet beter strijden voor gelijke onderwijskansen?